آنچه در سوگ تو ای پاک تر از پاک ، گذشت
نتوان گفت که هر لحظه چه غمناک گذشت
چشم تاریخ در آن حادثه تلخ چه دید ؟
که زمان ؛ مویه کنان از گذر خاک گذشت
سر خورشید ، بر آن نیزه خونین می گفت :
که چها بر سر آن پیکر صد چاک ، گذشت
جلوه روح خدا در افق خون تو دید
آنکه با پای دل از قله ادراک گذشت
مرگ ، هرگز به حریم حرمت راه نیافت
هرکجا دید نشانی زتو ، چالاک گذشت
" حر " آزاده شد از چشمه مهرت سیراب
که به میدان عطش ، پاک شد و پاک گذشت
آب ، شرمنده ایثار علمدار تو شد
که چرا تشنه از او این همه بی باک گذشت
بود لب تشنه لب های تو صد رود فرات
رود بی تاب کنار تو ، عطشناک گذشت
بر تو بستند اگر آب ، سواران سراب
دشت ، دریا شد و آب از سر افلاک ، گذشت
با حدیثی که ملائک ، ز ازل آوردند
سخن از قصه عشق تو ز لولاک گذشت ...
* نصرالله مردانی
|
